Zandvoorderhoek
Zandvoorder hoek
aan de voet van de dijk
op een godverlaten plek
waar niemand weet van heeft
waar smienten fluitend in wolken opstijgen,
waar meeuwen een dies irae schreeuwen,
brandganzen blaffend alarm slaan
als een elk voorjaar weerkerende echo
van Duitse commando’s
op deze fusilladeplaats
met uitzicht over zee.
er is een pad over de kruin van de dijk –
drie kilometer lang
hebben zij de vogels hun voorjaarslied horen zingen
als een prelude op het licht van de vrijheid
de zon in hun ogen
aan flarden geschoten –
ongehoord
alleen de golven kabbelen
een melodie van verdriet.
Gedenktekens in de polder
Gedenktekens in de polder
Fel rood afgetekend tegen de strakblauwe vrieslucht
de herinnering aan een metalen vogel
gecrasht in de lange nacht van Europa.
Daarboven een torenvalk – biddend
boven een verstijfde akker -
Op zoek naar een prooi,
waarschijnlijk net zo diep
in de akker weggekropen
als de restanten van deze machine.
Voortijdig neer gedoken in de golven..
Hun namen ‘known unto God’
op een plek die niemand nog weet -
gevonden na het wegtrekken van het water,
onttrokken aan de vergetelheid.
Nummers die namen worden,
namen die een gezicht krijgen met hulp
van dierbaren die na zoveel jaren weten,
waar hun laatste vlucht eindigde.
Hun levens als zaad geofferd in de bodem
van droogvallende polders.
Op deze plek schaatsen nu jongeren
in fel gekleurdebomberjacks langs het rode merkteken -
een herinnering die boven het maaiveld uit komt.
Flevonice, februari 2012
