Ironie der plakkaten
Op Zondagmiddag 3 Mei 1942 deelde perschef Ditmar den Nederlandschen journalisten, naar Den Haag gecommandeerd, mede, dat 72 vaderlanders ter dood waren gebracht, leden van een wijdvertakte verzet-organisatie. Er waren vele officieren bij. Uit Londen kwam prompt het Koninklijk antwoord: ,,Nederland zal de martelaren., die vielen voor zijn bevrijding, nimmer vergeten. Naam voor naam, persoon voor persoon, zal hun nagedachtenis bij ons voortleven.”
Het Wilhelmus klonk, het volkslied, welks laatste woord is: „Gerechtigheid”. Dat was ook Nederlands laatste woord. Het verzet was niet gebroken. Het zou veeleer groeien, week na week, maand na maand.
